Σαρκώματα και γονιμότητα

Εφόσον τα σαρκώματα προσβάλλουν συχνά ασθενείς στην παιδική και στην εφηβική ηλικία, η διατήρηση της γονιμότητας είναι ουσιαστικής σημασίας και δυστυχώς, αμελείται σε πολλές περιπτώσεις. Είναι αποδεδειγμένο ότι θεραπείες που κρίνονται αναγκαίες για την επιβίωση του ασθενούς, όπως η ακτινοβολία της κάτω κοιλίας κι η χημειοθεραπεία, μειώνουν σημαντικά τη γονιμότητα. Συνεπώς, η διατήρηση της γονιμότητας πρέπει να προηγηθεί της εφαρμογής οποιουδήποτε θεραπευτικού χειρισμού, δεδομένου ότι η ιατρογενής στειρότητα είναι αιτία σημαντικής μείωσης της ποιότητας ζωής των ενηλίκων κι είναι μη αναστρέψιμη.

Η γονιμότητα των ασθενών με σάρκωμα απασχολεί πάντα την ομάδα ιατρών που έχουν μια εξειδίκευση στην αντιμετώπιση των σαρκωμάτων κι η πρόσβαση σε μεθόδους διατήρησης της γονιμότητας, αποτελεί προτεραιότητα.

Μια πρώιμη συμβουλευτική για τη διατήρηση της γονιμότητας πρέπει να προσφέρεται σε κάθε ασθενή με σάρκωμα που είναι σε αναπαραγωγική ή μικρότερη ηλικία. Η βαρύτητα της διάγνωσης, ο φόβος για τις θεραπείες που έπονται και το γενικό άγχος που προκαλεί στην οικογένεια η νόσος είναι συχνές αιτίες που οδηγούν στην αμέλεια της διατήρησης γονιμότητας. Ωστόσο, οι ογκολόγοι εξειδικευμένοι στη θεραπεία των σαρκωμάτων όχι μόνο διαθέτουν την εμπειρία και την εκπαίδευση για να διαχειριστούν τέτοιες καταστάσεις, αλλά μπορούν και πρέπει να αποστασιοποιηθούν συναισθηματικά από την πίεση του περιβάλλοντος του ασθενούς και να προβλέψουν σοβαρές μακροχρόνιες τοξικότητες, όπως είναι η ιατρογενής στειρότητα.

Υπάρχουν πολλές διαθέσιμες επιλογές για τη διατήρηση της γονιμότητας. Η κρυοσυντήρηση του σπέρματος και των ωαρίων αποτελούν σήμερα αποτελεσματικές κι ανώδυνες μεθόδους και πρέπει να προσφέρονται σε όλους τους ασθενείς. Άλλες μέθοδοι που βρίσκονται επί του παρόντος υπό έρευνα θα φέρουν στο μέλλον αξιόπιστες επιλογές για τη διατήρηση της γονιμότητας σε ένα ευρύτερο φάσμα ασθενών, όπως αυτοί που βρίσκονται σε προεφηβική ηλικία κατά τη στιγμή της διάγνωσης ή με ανεπαρκή αριθμό σπερματοζωαρίων για αποθήκευση σπέρματος. Οι μέθοδοι αυτές περιλαμβάνουν την εξαγωγή σπέρματος κατευθείαν από τους όρχεις (TESE), την αυτόλογη μεταμόσχευση ιστού ωοθηκών και την in vitro ωρίμανση γαμετών.